روان­‌ درمانی فردی بزرگسال، فرآیندی است که با مشارکت دو نفر (درمان گر و مراجع)، به ­صورت حضوری یا غیرحضوری (آنلاین) انجام می­شود. درمانگر فردی متخصص با حداقل مدرک کارشناسی ­ارشد در گرایش‌­های مرتبط روان‌­شناسی (بالینی، سلامت و…) و  برخوردار از صلاحیت­‌های حرفه­‌ای است. براساس اصول اخلاق حرفه‌­ای، برقراری یک رابطه‌­ی حرفه‌­ای مبتنی بر پذیرش، همدلی، صداقت، اعتماد و ایجاد یک فضای اَمن برای مراجع با تعهد به حفظ رازداری حرفه­‌ای و اصول محرمانِگی، مهم­ترین بخش از فرآیند روان­‌ درمانی به­ شمار می‌­رود.

پس از تشخیص و معاینه وضعیت روانی بیمار، روان ‌­درمانگر به تدوین و تهیه طرح درمان می‌پردازند و با استفاده از روش‌­ها و تکنیک­های متعدد و مختلف مبتنی بر نظریات روان ­‌درمانی این فرایند بسیار تخصصی را انجام می‌دهد. روان ­‌درمانگر با به ­کارگیری روش­‌های مختلف روان­‌درمانی در برطرف کردن گستره­‌ی متنوعی از مشکلات، از مسائل مربوط به سازگاری و کنار آمدن با تجربه­‌های استرس­‌زا در زندگی، آسیب­‌های ناشی از تجربه­ یا قطع یک رابطه، مشکلات افراد در حل مسأله­ و تصمیم­‌گیری تا بیماری­‌های روان­‌شناختی مانند اضطراب، افسردگی، وسواس، وابستگی به مواد یا داروها، اختلالات شخصیت و… به مراجعان کمک می­‌کند.

فرزند شما ممکن است از دیدن یک روان‌درمانگر سود ببرد اگر:

• کودک به حمایت عاطفی و شخصی نیاز داشته باشد و لازم باشد در مورد احساساتش با او صحبت کنند.
• کودک با اضطراب، افسردگی، خشم یا تغییرات بزرگ زندگی دست و پنجه نرم می‌کند.
• شما نیاز به کمک دارید تا بفهمید چگونه با فرزندتان بهتر کنار بیایید و رفتار مشکل آمیز او را بهبود بخشید.
• شما صرفاً ترجیح می‌دهید فرزندتان طی بازه‌های منظم ویزیت شود و در مورد دارو یا شرایط پیچیده‌تر سلامت روانی کودک خود نیاز به کمک ندارید.

 روان‌درمانی کودک

 با استفاده از زمان‌های منظم و موقعیت‌های مناسب رابطه عاطفی بین درمانگر و کودک ایجاد می‌شود که کودک بتواند از طریق لغات یا اعمال به بیان عواطف خود بپردازد. با گذشت زمان کودک می‌تواند به درک احساسات و رفتار خود بپردازد.

ممکن است برای والدین خیلی سخت باشد که درگیری کودکشان با احساساتش را مشاهده کنند و نمی‌دانند که چگونه می‌توانند به او کمک کنند. اینکه والدین به کودک اجازه دهند که خود را پیدا کند و احساسات و هیجانات زندگی‌اش را درک کند،‌ کار بسیار بزرگی است.

با این حال ممکن است والدین خود را به خاطر مشکل کودکشان سرزنش کنند و خود را مقصر بدانند. قبل از شروع درمان کودک، روانشناس جلساتی را با والدین می‌گذارد تا برخی از این نگرانی‌ها را کشف کند.

 روان‌درمانی نوجوان

کار بالینی با هر گروه سنی ظرافت و روش‌های خاصی را می‌طلبد که قادر به تعمیم به دیگر گروه‌ها نیست. با هر گروه سنی باید با توجه به ویژگی‌های آن دوره و حساسیت‌های خاص آن وارد اتاق درمان شد.
یکی از گروه‌های پرخطر در کار درمان نوجوانان هستند که در ابتدای راه خودشناسی و ساخت شخصیتشان می‌باشند و در این مسیر ممکن است درگیر مشکلات روان‌ شناختی زیادی شوند. درصورتی‌ که درمانگر نسبت به روش‌های درمانی مخصوص این گروه سنی آگاه نباشد ممکن است آسیب‌های جبران‌ناپذیری به مراجع وارد کند.

روان درمانی می‌تواند در کمک به درک و حمایت از تجارب دوران نوجوانی و اوایل بزرگ‌ سالی بسیار مفید باشد. مشکلات زیادی در ابتدای نوجوانی می‌تواند به وجود بیاید. ارائه چارچوبی برای درک بهتر این سطح از اضطراب، می‌تواند کمک شایانی برای رشد فردی و فرایند استقلال نوجوان داشته باشد.